Barnaby. mój bohater na życie.

źródło: www.wydawnictwodwiesiostry.pl

...nigdy nie pisałam o książce, o swoich wrażeniach z lektury, zanim nie skończyłam jej czytać. Postanowiłam jednak zrobić wyjątek.

Kiedyś o niej wspominałam. Tutaj muszę się pochwalić: mam nosa do dobrych książek. Zresztą te, ostatnimi czasy, odnajdują mnie same.

Książka jest fenomenalnie napisana, a do tego dotyka ważnych tematów, takich jak: akceptacja, miłość, odrzucenie, wstyd. To historia o codzienności chłopca, który jest inny niż reszta.

Początkowo lektura serwuje dawkę dobrego humoru. Świetnie się bawiłam czytając o normalnej matce oraz normalnym ojcu, którym rodzi się kolejne, trzecie, nienormalne dziecko. Ten brzdąc swoim przyjściem na świat burzy normalny porządek już od momentu akcji porodowej. Jego Matka urodziła dwójkę dzieci o przyzwoitej porze, czyli takiej kiedy nie trzeba budzić lekarza. Z trzecim było zupełnie inaczej. Ten rodzi się o północy, a co gorsza zmusza Matkę do krzyku. Ta tłumaczy się personelowi:

-Och przepraszam- wyjąkała, zaczerwieniona po korzonki włosów.
-Naprawdę nie ma za co, wszystko jest w zupełnym porządku-upierał się doktor(...)

Według tej bohaterki normalne Matki nie jęczą i nie krzyczą podczas porodu. Uwaga, czy są tutaj jakieś nienormalne Matki, jeżeli tak to ręka w górę:) Ja swoją trzymam wysoko!

Wracając do lektury:

W końcu rodzi dziecko, które nie podlega podstawowemu prawu, jakim jest prawo grawitacji. Dziecko unosi się w powietrze i uderza o sufit. Wyobrażacie sobie nieszczęście tej normalnej rodziny, w normalnym mieście, z normalnymi zasadami?! Zamiast zrozumienia i pomocy jest narastający wstyd, pogarda, chęć ukrycia chłopca przed światem. Pogłębiająca się frustracja.

A chłopiec -cudowny:) Zakochałam się w nim od momentu narodzin. Nie bez powodu, ale to ani miejsce, ani czas, żeby o tym pisać. Ze zrozumieniem przyjmuje stanowisko rodziców. Kocha ich. Nie wini. Nie buntuje się. Nie walczy. Jest sobą. Nie ma pretensji nawet wtedy, kiedy matka w porozumieniu z ojcem zabiera go na spacer, przecina worki z piaskiem i pozwala mu odlecieć w powietrze. Tak pozbywają się dziecka.

-Mamo!-krzyknął.-Mamo! Ratunku! Odlatuję! Kapitanie, pomocy!(...)          (Kapitan to pies)

-Mamo!-zawołał ostatni raz, gdy był już na wysokości gałęzi drzew.-Pomóż mi! Przepraszam! Już nie będę się unosił! Już nie będę! 
-Za późno Barnaby!-odrzekła Eleanor, machając mu na pożegnanie.-Uważaj na siebie!

przeżyłam wstrząs. 

Gdyby nie to, że nie mogę się w pełni oddać lekturze (czytaj: jestem mamą, mam swoje obowiązki), książkę pochłonęłabym jednym tchem. Jest mądra, dobrze napisana i niezwykła.

Lekka, humorystyczna fabuła dotyka tematów, które omijamy, przemilczamy. Czasami mówimy o nich jednoznacznie, bez większego namysłu. Potępiamy albo popieramy, lub co gorsza mówimy, że nas to nie dotyczy bo przecież my kochamy swoje dzieci bez reszty, bez opamiętania, na śmierć i życie(...) Nie mogłam się powstrzymać, żeby Wam nie powiedzieć o moich wrażeniach.

Poruszona publikuję posta i wracam na mój fotel zapalonego czytelnika. Barnaby jest moim bohaterem (...)