kultura kobieto

foto: Christian Geisnaes/źródło: materiały prasowe

Wczoraj wyrwałam się z kieratu domowego po to, żeby pojechać do kina. Wybrałam Nimfomankę Larsa von Tiera, o której ostatnio wiele się pisze oraz mówi i nie żałuję. Zdecydowanie polecam. Oczywiście trzeba mieć na uwadze wrażliwość reżysera, specyfikę podejmowanych tematów i sposób w jaki się z nimi mierzy. To nie jest kino łatwe, lekkie i przyjemne. To nie jest kino dla każdego. To nie jest kino estetycznych i etycznych kadrów. Ponieważ moją wrażliwość zaprzątają tematy brzydkie, nieprzyjemne, pomijane, przemilczane na seansie czułam się jak ryba w wodzie. Momentami nie mogłam powstrzymać się od śmiechu chociaż w gruncie rzeczy na ekranie wydarzał się wielki dramat wielu ludzi (...) Momentami byłam wstrząśnięta, porażona, zadziwiona.

Pierwszą część uważam za bardzo udaną i z pewnością pojawię się na kontynuacji. Reżysera podziwiam za oryginalność w podejściu do problemów, z którymi kontaktuje widza, a aktorów za wybitną lekkość w prowadzeniu postaci, które odgrywają.

Tym oto sposobem z kina wyszłam bogatsza o parę refleksji i ... książkę:)

źródło: czeskieklimaty.pl

Tuż przed seansem zatrzymałam się na chwilę w księgarni. Mój wybór był natychmiastowy. Miłość od pierwszego wejrzenia. Kupiłam książkę nieżyjącego już Jana Balabana: Zapytaj Taty. Poruszająca lektura.
Po śmierci Ojca uporządkowałam swoją codzienność, ale są emocje i myśli, które nigdy nie znajdą innego miejsca, niż to które zapewniał im On.

Wyobraźcie sobie, że w tym splocie spotkania z kulturą obudziło się we mnie pragnienie opowiedzenia historii bycia z Ojcem i pożegnania, które wniosło wiele nieoczekiwanych zmian. Być może to dobry moment żeby zmierzyć się z nieobecnością niezwykłego człowieka, jakim był dla mnie Tata? Na razie głośno myślę.