poniedziałek, 31 marca 2014

ja i ktoś

 Zielony, Nikt i ktoś to piękna, poetycka opowieść o nas samych. O lękach, które tworzymy i karmimy. O lękach, którym ufamy, w które wierzymy, o których opowiadamy i których nie przekraczamy z powodu strachu.

To piękna opowieść o sile naszych przyjaciół, którzy w krytycznych dla nas momentach stają się oparciem i pomostem ku temu co lepsze. Nie wyręczają, nie oceniają ale dyskretnie, skutecznie, ze zrozumieniem pomagają.

W tej lekturze jest wiele prostych, a przy tym magicznych słów. Na tyle mocnych, że nie mam ochoty wypuszczać książki z ręki. Chcę ją trzymać długo i mocno, dopóki mądrość tej lektury nie stanie się moją własną.

I koniec. Koniec, który jest początkiem innego. Spokój sprawia, że zaczynamy dostrzegać to, co nas otacza.

Wyciszona gaszę reflektor, którym oślepiam swoją codzienność. Rozdygotane wnętrze uspokajam myślą, że ze wszystkim można sobie poradzić. Niczym magiczne zaklęcie powtarzam: oby sedno zmagań z kimś we mnie było takie, jak u Małgorzaty Strzałkowskiej.

Wydawnictwo: Bajka, 2013
tekst: Małgorzata Strzałkowska
ilustracje: Piotr Fąfrowicz

sobota, 29 marca 2014

ogłoszenia parafialne

Przedsiębiorcze Kobiety i Mamy,

jeżeli myślicie o własnej działalności, a jedyną przeszkodą w starcie pomysłu są finanse, to zachęcam Was do wzięcia udziału w konkursie. Do wygrania 100 bądź 50 tysięcy złotych na biznes. Szczegóły poniżej:

Trzymam za Was kciuki i życzę powodzenia:) 

poniedziałek, 24 marca 2014

BOLOGNA CHILDREN'S BOOK FAIR 2014


Na tym blogu nie może zabraknąć drobnej wzmianki o tak ważnym wydarzeniu, jak Bologna Childrens's book fair. Wczoraj w Bolonii rozpoczęło się wielkie święto miłośników ilustrowanych książek dla dzieci. Sercem jestem właśnie tam. Wydawcy, książki, autorzy, ilustratorzy. Perły oraz perełki z całego świata. 

Z uwagą śledzę wydarzenia i dbam o to by nie zzielenieć z zazdrości na myśl o Koledze, który znajduje się na miejscu i  podąża śladem nowości oraz nowinek. 

To szaleństwo, ale nawet moja poranna kawa pachniała dzisiaj świeżo wydrukowaną książką:)

Więcej informacji znajdziecie tutaj: http://www.bookfair.bolognafiere.it/

niedziela, 23 marca 2014

kobieto... kiedy trzeba podążaj skrótami

a po nocy przychodzi dzień(...)

Mój jeszcze nie nastał, ale zdecydowanie umocniłam swoją pozycję w codzienności. Po okresie chwilowych perturbacji i zaburzeń postanowiłam zacząć od miejsca, w którym jestem bez szczególnych oczekiwań co do tempa i sposobu funkcjonowania.

Uśmiecham się do siebie patrząc na piętrzące się przede mną notatniki. Powinnam bardziej zaufać technice, zadbać o środowisko i swoje zapiski oraz inspiracje umieszczać w laptopie. Zastanawiam się czy na Waszych biurkach, stołach oraz półkach również plączą się kartki z naprędce notowanymi słowami? I jak organizujecie swoją przyszłość? Jakie macie sposoby na łapanie i nie puszczanie inspiracji? 

Sięgam wzrokiem w prawo, a tam zanotowane zdanie: najgorsza to jest monotonia. Kawka, śniadanko, jajeczko. Nuda potworna. Na innej kartce pomysły na grupę, którą zamierzam stworzyć, żeby nie zwariować. Marzy mi się twór na wzór koła gospodyń wiejskich. Zresztą matka z twórczą duszą potrzebuje dodatkowych bodźców nie związanych bezpośrednio z logistyką domowych czy opiekuńczych obowiązków.  

I ostatnia myśl na koniec. Postanowiłam upraszczać i skracać wszystko w codziennym funkcjonowaniu byle sensowniej zadbać o siebie. Kiedy jest taka potrzeba zamierzam łazić na skróty i nie mieć z tego powodu najmniejszego poczucia winy. Najmniejszego. A teraz nabieram powietrza w płuca: głęboki wdech. Na wydechu opuszczam blog i wracam do tego, od czego uciekłam.

piątek, 21 marca 2014

kiedy rzeczywistość płata figle

Czasami kompletnie nie ogarniam życia. Nie wiem czy trzymać się planów, czy rzeczywistości, która wariuje i płata figle. A może sposobem na codzienność jest kompletny luz i puszczenie wszystkiego w myśl słów: niech się dzieje wolna nieba, z nią się zawsze zgodzić trzeba (?)

Kiedyś w takich momentach, jak ten rwałabym włosy z głowy w przekonaniu, że nie panuję nad codziennością. Dzisiaj ze spokojem łapię się najprostszych rzeczy, żeby widzieć że sprawy na których mi zależy idą do przodu. I tak skupiam się na dziecku, które choruje. Na kubku kawy, który stoi przede mną, na planach, które ratują rozhisteryzowaną twórczą duszę.  A co z resztą? Cóż... trzeba w sobie znaleźć siłę, żeby przetrwać czas niepokoju i chaosu. Mieć cierpliwość i wyczekać moment niepowodzeń. Nic więcej.

Dziecko zapadło się w chorowaniu, a ja wraz z nim więc wszystko co było na pierwszym planie przesunęło się gdzieś dalej. Jarzy się, jest, istnieje, ale w innej postaci niż ta zamierzona. Trwam, czekam i wierzę, że przyjdzie to, co przywołuję myślami i działaniem od dłuższego czasu.

Na blogu kilka dużych dziur, ale jak mawiał Napoleon: na polu walki dowodzi rzeczywistość. Nie zamierzam się smagać za nieobecność wręcz przeciwnie. Zamierzam pogłaskać się po głowie i powiedzieć: Dziewczyno, daj spokój, nie staniesz na uszach i rękach;)

Wszystkie Kobiety, które momentami czują się zagubione i przytłoczone tulę do serca! Kochane odnajdziemy to, czego szukamy! Nie przestawajcie trwać, wierzyć i działać:)

poniedziałek, 17 marca 2014

kto, jak nie my(?)

Nie wiem, jak u Was, ale u nas znowu infekcja. Szczerze mówiąc jestem bardzo zmęczona chorowaniem i z dużą nadzieją na zdrowie wypatruję wiosny. Mam dość katarów, gorączek, osłabień, zapaleń, kaszlu, nieprzespanych nocy, nieustających wizyt u pediatrów i oczekiwania na stan stabilizacji. Czekamy na lepsze...

a tymczasem w ramach cyklu: wspierajmy się mamy poruszam temat zaproponowany przez Manufakturę Rozwoju: co robisz dla siebie Mamo? Zerknijcie również tutaj: Bliżej Mamy.

Uczciwość namysłu nad tematem zaprowadziła mnie nad przepaść między tym, co było przed narodzeniem dziecka, a tym co stopniowo wydarzało się po urodzeniu. Nie zdawałam sobie sprawy z tego, że macierzyństwo naznaczone jest tak silnym poczuciem utraty niezależności do chwili, kiedy nie zostałam Matką. Moja wielka niezależność skurczyła się do rozmiarów ziarnka grochu. Jednak w chwili, w której po raz pierwszy przytuliłam swoje dziecko do piersi postanowiłam zadbać o siebie.

Trudno w to uwierzyć, ale moje dziecko uwolniło we mnie siłę do zmian. Macierzyństwo z jednej strony bardzo ograniczyło moją niezależność, ale z drugiej strony dało mi szansę na prawdziwą wolność:) Zadbałam o siebie. Zaczęłam robić rzeczy, o których do tej pory marzyłam. Skupiłam się na sobie. Postanowiłam mówić głośno o tym co czuję, czego potrzebuję, do czego dążę. Przyznałam sobie prawo do bycia niedoskonałą, zwyczajną, potykającą się kobietą. Zaakceptowałam przeszłość i dzięki temu czerpię garściami  z tego, co jest:) Na tyle, na ile pozwala mi rzeczywistość walczę o spełnienie... tak trywialne, jak ciepły prysznic i lampka wina oraz tak istotne, jak bycie szczęśliwą kobietą:) W końcu kto o nas zadba, jak nie my?



środa, 12 marca 2014

tere-fere, czyli literacka gratka dla dzieci i rodziców w Warszawie

Już w najbliższy piątek w Warszawie rozpoczyna się pierwszy, trzydniowy festiwal książki dziecięcej zorganizowany przez Muzeum Książki Dziecięcej oraz wydawnictwo Muza SA. 

Program zapowiada się bardzo ciekawie i imponująco. Wiele spotkań, warsztatów oraz atrakcji dla małych i dużych miłośników książek. Bardzo żałuję, że nie mogę się tam pojawić.

Na festiwalu oprócz zdolnych i znanych autorów pojawią się ilustratorzy oraz wydawnictwa. 

Wzdycham przeglądając program w poczuciu nieodżałowanej straty. Mieszkańcom Warszawy oraz okolic pozostawiam link do programu i czekam na fotorelacje z wydarzenia:) 



poniedziałek, 10 marca 2014

pierwszy skowronek wiosny nie czyni, ale zdecydowanie ją zapowiada:)

Wiosna od zawsze kojarzy mi się ze świeżością i życiem. Tym razem wiosnę wyprzedziło wydawnictwo Bajka.

Jestem zachwycona i oczarowana nowością: Para-mara, czyli o dwóch takich, co próbują straszyć. Już w pierwszym kontakcie z książką zostałam uwiedziona przez oryginalną szatę graficzną. 

Świeżość oraz śmiałość kreski Pawła Pawlaka zapewnia bohaterom książki nietuzinkowy charakter, a czytelnikowi nie lada gratkę.Wszystko jest przemyślane i starannie wykonane. 

Historia bardzo zabawna i zaskakująca bowiem dwa strachy, które od zarania dziejów spędzają sen z oczu dzieci trafiają do programu telewizyjnego: pary nie do wiary. Rozmowa wbrew oczekiwaniom nie toczy się w atmosferze grozy i lęku. Pełna jest nieoczekiwanych zwrotów akcji, humoru i absurdu. Strachy: Cienias oraz Kanaletto opowiadają o swoich lękach i ronią łzy na wizji. Nazwane przez prezentera płaksami opuszczają studio w poczuciu niezrozumienia. 

Efekt pracy utalentowanego duetu: Jarosława Mikołajewskiego oraz Pawła Pawlaka uważam za absolutny majstersztyk. Wisienką na torcie tego wydania jest gładki i miły w dotyku papier. Moja radość z książki jest tym większa, że zdecydowanie przypadła do gustu synowi. Natychmiast włączył ją do swojego kanonu obowiązkowych lektur  na dobranoc, a Cienias i Kanaletto żyją już poza książką w cieniach oraz dźwiękach naszego mieszkania.  

Ta książka zwiastuje nietuzinkową wiosnę:) 


czwartek, 6 marca 2014

bajkowo-folkowo. O tym, jak tydzień potrafi zaważyć na kolejnych.

Kiedy po raz pierwszy zobaczyłam  przedmioty z duszą AKo.Art Ceramiki nie miałam żadnych wątpliwości, że autorkę chce gościć na blogu w cyklu sylwetki. Nie spodziewałam się jednak tak pięknej i wyjątkowej historii, która stoi za tymi przedmiotami.

Z dużą przyjemnością prezentuję Wam Annę oraz rzeczy, które  wychodzą spod jej utalentowanych dłoni. Piękne, unikatowe i niezwykłe, z dawką dobrej energii serwowanej w kolorach oraz folkowych fakturach. Bajeczne i magiczne. Za tymi misami, spodeczkami, podkładkami, zawieszkami kryje się wyjątkowa opowieść, a za nią rozległa i ciekawa osobowość. Zresztą przeczytajcie sami. W tym skrawku wypowiedzi jest wiele siły, odwagi i piękna.

Moją przygodę z ceramiką rozpoczęłam kilka lat temu, wzięłam wtedy udział w tygodniowym kursie na Mazurach i zakochałam się - zarówno w Mazurach jak i w ceramice:) Z wykształcenia jestem socjologiem, przez kilka lat pracowałam w instytucji pomocy społecznej. Dzisiaj ceramika to nie tylko moja pasja, ale i praca, źródło utrzymania. Radość sprawiam mi łączenie pracy z możliwością tworzenia, poszukiwania. Inspirują mnie motywy bajkowe i folkowe (mój ukochany motyw serwetki ludowej), staram się je łączyć.
Lubię wesołą, bardzo kolorową ceramikę, która wprowadza w codzienność trochę radości, daje nadzieję.
Moja myśl dla kobiet - najważniejsze to odnaleźć swoją pasję, wiara i determinacja w dążeniu spowodują, że można osiągnąć wszystko:)

Pracowni życzę wielu sukcesów. Dziękuję za przyjęcie zaproszenia. Trzymam kciuki za dalszy rozwój.

Niech te ceramiczne cuda obiegają świat i znajdują stałe miejsce w naszych domach oraz mieszkaniach:) 










więcej prac AKo.Art Cermiaki możecie podziwiać tutaj: https://www.facebook.com/pages/AKoArt-Ceramika/160418897446278?fref=ts

zdjęcia: Ako.Art Ceramika. 

poniedziałek, 3 marca 2014

ratunku! czy już tonę?

Opuściłam macierzyńsko -wychowawczy inkubator, w którym spędziłam dłuższą chwilę i rzuciłam swój mózg w procesy, myśli, zadania oraz zagadnienia, o których nie miałam najmniejszego pojęcia. Ja, zdeklarowany humanista postanowiłam zgłębić podstawy, absolutne podstawy programowania. W międzyczasie, jak donosiłam ja i dziecko zaliczyliśmy uciążliwe infekcje: gorączka, zapalenia różnej maści, permanentne osłabienia. Jestem na bakier z częścią materiału, która jest przepustką do tego, co dalej... i tak łapię się brzytwy i nadganiam. Ciągle w ogonie, ale też w nadziei, że nic straconego:)

Chwilowo zagubiłam swoją przynależność, bo nie ma mnie ani na blogu, ani przy dziecku. Nie ma mnie też w codziennych obowiązkach, ani w ukochanych książkach. Jak łapię chwilę staram się być blisko materii, którą zgłębiam, a chwil mało, bo wszyscy czują duży niedosyt mojej osoby.

Dzisiaj po raz pierwszy zatęskniłam za swoją znaną strefą komfortu z książką w ręku, recenzją w głowie, skrawkiem tkaniny i stukaniem maszyny do szycia.

W głowie mam wiersz Leopolda Staffa, który ratuje mnie przed rozpadem:

Niech cię nie niepokoją
Cierpienia twe i błędy.
Wszędy są drogi proste
Lecz i manowce wszędy.

O to chodzi jedynie,
By naprzód wciąż iść śmiało,
Bo zawsze się dochodzi
Gdzie indziej, niż się chciało.

Zostanie kamień z napisem:
Tu leży taki i taki.
Każdy z nas jest Odysem,
Co wraca do swej Itaki.