motywcja. Czym jest i gdzie prowadzi?

Motywacja prowadzi po drogach lub bezdrożach. Bez niej stopniowo zanikamy, upodabniamy się do otoczenia, tłumimy odmienną naturę naszej wrażliwości. Gdzie prowadzi? Tam gdzie chcemy dotrzeć, o ile nie przeszkodzą nam nawyki. 

 Kiedy byłam kilkuletnią dziewczynką dokładnie wiedziałam kim chcę być.

Najpierw marzyłam o byciu zakonnicą, nie dlatego że byłam wymodlonym i uduchowionym dzieckiem. Powód był prozaiczny. Intrygowało mnie to, co zakonnice noszą na głowie, a jeszcze bardziej czy chowają pod tym włosy, czy wygolone głowy. Przyszedł w moim rozwoju moment kiedy przestałam naciągać na głowę rajtuzy i spódnice naśladując tym samym mniszki, a zaczęłam zarządzać edukacją młodszego rodzeństwa. Wtedy marzyłam o karierze nauczycielki. Otworzyłam domową szkołę, założyłam dziennik, zwerbowałam do swojej klasy kilka lalek i pluszaków. Od tego momentu już na zawsze chciałam być nauczycielką. Po drodze rozmyślałam o karierze baletnicy. Jednak gabaryty mojego ciała lekko odbiegały od normy i nieco ograniczyły moje marzenie. Wierna idei wprawiania ciała tańcem w ruch, w rytm muzyki skakałam po wersalkach i wirowałam po podłodze, upadając przy każdym nieudanym piruecie. Przez moment byłam domową primadonną, aż w końcu trafiłam do szkoły. To mój punkt zero. Tam przestałam wiedzieć kim chcę być.

Macierzyństwo, które dokonało przewrotu kopernikańskiego w mojej codzienności, dotknęło również tego tematu i zamiast pytania kim chcę być otworzyło się pytanie: jak chcę być? To rozległy temat, którego na ten moment nie chcę tutaj dotykać.

Na koniec klasyka polskiego kina. Chłopaki nie płaczą. Laska: https://www.youtube.com/watch?v=Nn1UJJlkcR8